Nadat de bubbels uitgewerkt zijn, en je alleen nog maar een lege fles overhoudt valt alles weer in zijn oude sleur. Het nieuwe jaar is begonnen, en raar maar waar (en zo is het eigenlijk keer op keer) er is niets veranderd. Alles blijft bij het oude en het euforische-eindejaarsfeesten-stress-gevoel valt van je af. Je begint je al weer te vervelen. Wat doe je op zo een verloren tweede dag van het jaar?
Lege Champagne flessen inspecteren. Kijken of er toch niet nog iets in zit. Niets, nada, noppes, enkel lucht. Zal ik er dan maar een foto van nemen?
‘t Lijkt precies of je foto’s mooier worden wanneer je al een beetje bent vergeten hoe je ze gemaakt hebt. Dat je je het moment enkel nog vaag kan herinneren doordat je de foto ziet. Dat je zelfs het moment enkel herinnert zoals op de foto. Je kan heel veel details geven over dat moment, maar enkel die details die je op de foto ziet. Alles wat erbuiten valt vergeet je, omdat het niet belangrijk was.
Details onthoud ik alleen wanneer ik ze direct aan iets kan koppelen. Ik weet nog perfect waar ik stond en wat ik aan het doen was toen de tweede vlieger in het WTC vloog en dat ik een uur voor de dood van Joe geheel toevallig die plek ben gepasseerd in het Centraal Station. Maar vraag mij niet naar de kleur van het kostuum dat mijn manager gisteren droeg of om het gezicht van de conducteur te omschrijven om er een robot foto van te maken.
Ik vrees ervoor dat onze herinneringen de waarheid dikwijls onrecht aandoen…
Commentaren