Gisteren een werkje gedaan dat ik al een tijdje wilde doen, maar wat ik steeds op de lange baan schoof. Niet dat het een onaardig werkje was, maar je moet er gewoon aan beginnen. Omdat ik gisteren toevallig in de Brico moest zijn (hopend op een nieuw Polyfilla Voor Kleine Gaatjes verhaal) besloot ik om er maar eens aan te beginnen. Ik ga radiatorfolie plaatsen en mijn warmwaterleidingen in de kruipkelder isoleren.
Blijkt dat er natuurlijk heel wat meer keuze aan materiaal is dan waar ik mij op voorzien had en dat ik eigenlijk niet wist welke maten etc. Dan maar eerst terug naar huis, alles opmeten (meten is weten, niet meten is bescheten) en opnieuw naar de Brico om ‘t materiaal te gaan halen.
Warmwaterleidingen isoleren is best fijn en menig speleoloog zou zijn hart kunnen ophalen in mijn kruipkelder. Een waterleiding volgen die door verschillende kamers loop, maar die kan gebruikmaken van een gat in de muur, vraag heel wat kruipwerk (vandaar: kruipkelder). Eigenlijk hadden ze het beter een sluipkelder genoemd, want op sommige plaatsen is de hoogte beperkt tot 30 cm.
Een de natuurliefhebber zou er zich ook kunnen amuseren: bovengrondse wortels van een Canadese spar, eik en beuk, paddestoelen en albinospinnen. De Industrieel Archeoloog zou zich vergapen aan de +30 jaar oude kranteknipsels vol met vacatures voor Phillips Hasselt.
Een dik uur later was mijn 15 meter warmwaterleiding geisoleerd en kon ik aan de radiatorfolie beginnen. Dat is een groter prutswerkje. Het is de bedoeling dat het niet te fel opvalt, maar het moet ook nog effect hebben. Komt er ook nog eens bij dat je maar 5cm werkruimte hebt, en dat dubbelzijdige plakband soms vervelend kan doen en zich vastplakken waar jij dat niet wilt. Maar al bij al is het nog redelijk goed gelukt. Ik voel de warmte al stralen 🙂