Bye Bye Foursquare

Ik schreef ooit dat ik qua sociaal netwerken tekort schoot, en dat ik wat dat betreft eerder tot de generation X behoor. Dat ik door de generation Y werd meegesleurd om deel te nemen aan hun nieuwe manier van sociaal zijn en dat ik het tof vond dat iedereen die ik kende al op facebook zat. Ja facebook, dat is dat sociale netwerk voor mensen die je in het echt al kent. Mensen die je zelden nog ziet en waarvan je eigenlijk al niet meer wist dat ze nog bestonden.

Een paar dagen later schreef ik mij in op Twitter, die microblogdienst. Het sociale netwerk dat je daar uitbouwt bestaat vooral uit mensen die je niet kent, maar wel zou willen kennen. Na Twitter heb ik mij ingeschreven op Foursquare. Het sociale spelletje om aan je vrienden te laten weten waar je uithangt. Compleet met scoreborden, badges en burgemeesterschappen.

Facebook en Twitter gebruik ik nu nog. Mijn Foursquare profiel heb ik vandaag gewist. De lol was ervan af. Van de 15 vrienden op Foursquare kende ik er geen een in het echt. Foursquare kon vooral handig zijn om te weten in welk café of eethuis je vrienden zaten. Of om je vrienden te laten weten waar jij zat. Maar echt lollig is Foursquare niet als je in je eentje plaatsjes moet claimen en als je ziet dat je favoriete frituur of winkel nog niet bestaat.

Dat vond ik nu juist leuk aan facebook. Ik heb zo lang gewacht om een profiel aan te maken dat het al mainstream was geworden. Zelfs mijn kleuterjuffrouw zat voor mij op facebook, je moet niet vragen. Hetzelfde ervaar ik nu met Google+. Ik zit daar op, maar ik ken niemand. Ik volg vooral de mensen die ik ook via Twitter volg. Ik lees dezelfde verhalen op Google+, maar dan in de langere versie. Geen beperking van 140 karakters. Google+ heeft ook de mogelijkheid om in te loggen op “places”. Foursquare werd voor mij dan ook niet alleen onnodig, maar nu ook overbodig.

Ik ga nu terug onder mijn steen kruipen en kom, binnen een jaar of drie, wel weer naar de oppervlakte wanneer iedereen op Google+ zit.