Het internet mag dan misschien wel oneindig groot lijken, soms heb ik het idee dat ik alles al gezien heb. Dan heb ik al mij bookmarks al afgesurft, mijn RSS Reader leeg gelezen, mijn facebook gecontroleerd en de laatste status berichten op Twitter gezien. Dan stopt het voor mij. Dan is mijn internet “op”.
Dat geeft mij dan zo een vreemd gevoel. In de 14 jaar dat ik online ben, en 12 jaar dat ik surf heb ik dat nooit meegemaakt. Er was altijd wel wat te ontdekken of uit te pluizen. Stoppen met internetten deed ik als het tijd was om wat anders of wat leukers te doen, niet omdat het mij niet meer kon boeien. Nu gebeurt dat wel. Tegenwoordig meer en meer. Surf moeheid zal ik het maar noemen zeker.
En eigenlijk vind ik het helemaal niet erg. Het bewijst dat ik niet verslaafd ben aan het internet. Ik kan er gerust zonder, ik word het zelfs moe. Nog voor het moment komt dat ik denk: ik verveel mij, schiet er mij immers weer wat anders te binnen. Ik ben meester in het “mijzelf bezig houden”. Er valt altijd wel wat te knutselen (zeer ruim begrip, dat gaat van het stuksnijden van een stukje papier, tot het bouwen van druppelgeneratoren).
Het kan u misschien vreemd lijken, maar stilzitten voor de TV is voor mij geen optie. Als kind hadden wij thuis jaren geen TV, die passieve gewoonte van informatie vergaring heb ik mij nooit aangekweekt.
