Bruno

Bruno Sels is met grote voorsprong mijn favoriete personage uit LouisLouise. Waarom? Om verschillende redenen. Zo ben ik al niet direct een verstokte TV kijker. Er zijn op TV niet veel dingen die mij lang genoeg kunnen boeien om het uit te houden tot aan de eerste reclame break. Meestal komt dat doordat het allemaal wat langdradig is en traag vooruit gaat. Bruno’s manier van praten en doen is juist het omgekeerde. Bruno is constant bezig met het ontmaskeren van Louise, en boekt ook bijna iedere keer wat vooruitgang. Hij mag dan wel gedwarsboomd worden door Louise en Lotje, hij zit er toch maar elke keer wreed goed op.

Voeg bij Bruno’s nerveuze gedrag ook nog eens zijn uitbundig gegesticuleer en zijn bevallige tegenspeelster Anouk, die hem steeds in de val weet te lokken, of naar de mond weet te praten zonder dat Bruno het door heeft, en je weet waarom ik een fan ben van Bruno.

Als ik van iemand fan ben, dan probeer ik die ook na te doen. Dan denk ik na over welke belachelijke situaties ik op het werk weer heb meegemaakt en speel ik mijzelf na, maar dan als Bruno. Eén keer heb ik het zelfs echt gedaan. Het absurde van de situatie gaf meteen ook de absurditeit van het probleem aan, en de oplossing was niet meer ver weg. Alleen vraag ik mij af of de andere doorhadden dat ik ‘Bruno’ was of dat ze dachten dat ik even flipte.

Het grappigste is toch wel dat er hier op het werk ook een ‘Bruno’ rodloopt. Nerveus, lang haar, luid sprekend, steeds aan het gesticuleren, en weet precies wat hij van een vrouw wil. Hij kan, aldus zichzelf, reeds aan de manier van stappen van een vrouw zeggen of ze bij hem past of niet (serieus). Ik denk er het volgende over: van zodra een vrouw kan stappen, gaat ze van hem lopen…