Mechanische Doping

Een elektrisch motortje op je koersfiets, mechanische doping noemen ze dat. En doping, dat is slecht. Wie betrapt wordt hangt een schorsing en een fikse geldboete boven het hoofd. In de pers smijt iedereen die er een mening over denkt te moeten hebben naar met rotte tomaten naar je hoofd, terwijl anderen de brandstapel al aansteken nog voordat je een proces hebt gehad.

Ik heb de indruk dat er veel feller gereageerd wordt op mechanische, dan op gewone doping. Terwijl ik er net het omgekeerde over denk. Eens de batterij leeg is, het motortje verwijderd of de fiets vervangen is, is het effect van de mechanische doping weg. Van prestatie bevorderende middelen weet je niet hoe lang ze nog nawerken.

Voor de sport is het niet mooi, maar voor de technologische ontwikkelingen des te meer. Om te kunnen sjoemelen moet het een klein apparaat zijn, de batterij moet lang meegaan en het gewicht liefst zo laag mogelijk. Je wil niet 90% van de tijd rondrijden met 5 kg extra gewicht. Je moet er ook wat aan hebben. Net zoals EPO op dit eigenste moment kankerpatiënten het leven redt, zo wil ik dat het sjoemelen in het wielrennen batterijen en motors helpt ontwikkelen die zo licht, krachtig en goedkoop zijn dat we er straks allemaal mee rondrijden.

Waarom valt een motor onder mechanische doping, en viel aluminium en carbon daar vroeger niet onder? Moeten we naar een sport gaan waarbij elke fiets evenveel moet wegen? Iedereen met dezelfde kledij en banden moet rijden? Of gewoon met fietsen van de UCI. Voor de race begint, loop je naar het fietsenrek en pak je er maar eentje uit. Iedereen gelijk voor de wet!