Het is winter, het is koud, de regen maakt alles nat en ik heb zin om te gaan hiken. Een survival tochtje maken zoals ze al eens durven zeggen, maar echt survival kan je het niet noemen hé als je alles meeneemt wat je nodig gaat hebben.
Vreemd eigenlijk dat dit weer mij zo een zin geeft om dat te gaan doen. Ik heb het een paar keer gedaan onder die omstandigheden, maar toen was het helemaal niet de bedoeling. Serieus moeten improviseren om niet door en door nat te zijn. Moeite moeten doen om u niet af te reageren op het geklaag van metgezellen, ‘s nachts koud hebben en ‘s morgens uw klamme kleren moeten aantrekken. Dat is alles behalve leuk.
Dan ga je hout sprokkelen en in de miezerige regen probeer je water te koken voor je thee of koffie. Het gevoel dat je dan krijgt als je de stralingswarmte van het vuur voelt en de thee u van binnen uit warm maakt is onbeschrijflijk. Je stinkt naar het vuur, dat trouwens enorm rookt door het natte hout, en de thee is eigenlijk niet echt lekker, en toch verlang ik nu naar nog zo een moment.
Moeten we dan echt eerst afzien om te kunnen genieten van de simpele dingen des levens?
ik kan me daar wel in terugvinden. Som verlangt een mens naar miserie. Het is iets menselijks, een beetje ziek, maar het kan een bron van genot zijn, dat verlangen.