Het is verschrikkelijk wat er met de kleine Younes is gebeurd, daar bestaat geen twijfel over. Er zullen niet veel dingen zijn die erger zijn dan de dood van een onschuldig kind. Of het nu om een ongeval gaat, of over kwaad opzet, verandert daar weinig aan. De berichtgeving rond dit gebeuren is echter verschrikkelijk sensatiegericht en verre van objectief te noemen.
Younes ouders hebben ruzie gemaakt, Younes is vermist geweest en is nu jammer genoeg dood terug gevonden. Dat zijn de feiten voor zover ze gekend zijn, dat is het nieuws. Al de rest wat de media er rond wil maken is pure sensatie. Als er niet meer nieuws is, dan is dat zo, zwijg er dan over.
Ten tijde van de zoektocht naar de slachtoffers van Dutroux was het nog enigszins anders. Reporters stonden dan buiten, ergens rond één of ander mijnterrein, met op de achtergrond graafmachines te vertellen dat er niets gevonden was en dat er geen nieuws was. Tegenwoordig gaat de media een stapje verder. Als er geen nieuws is, dan maken ze er maar wat van. Alleen doen ze dat niet zelf, maar misbruiken ze Jan met de pet om allerlei door hun geregiseerde verhalen te vertellen.
Is er in een straat wat aan de hand, dan zijn er altijd wel mensen die daar gaan rondhangen. Ramptoeristen of buurtbewoners. Voor de reporter ter plaatse zijn dat gemakkelijke prooien. “Kende u het slachtoffer, kende u de dader”, vragen ze dan, waarop de meeste ondervraagden niet veel op kunnen antwoorden. Verder dan “hij was vriendelijk, teruggetrokken, maakte soms kabaal” geraken ze niet. Iemand die het slachtoffer of de dader echt kent wil op dat moment niet in beeld komen.
Vinden ze op straat niemand die wat kan vertellen, dan lopen ze het eerst café binnen dat ze tegenkomen. Daar stellen ze dezelfde vragen, en krijgen ze dezelfde antwoorden. Maar een café zou een café niet zijn als er geen straffe verhalen de ronde zouden doen. Ze schakelen vlug over naar “Hoe denkt u dat het gegaan is” en laten een of andere gepensioneerde of niet al te snuggere (wie zit er anders overdag op café) zijn visie geven over de feiten. Als ik zoiets zie denk ik altijd: man, zeg toch zoiets niet.
De man in de straat kan er weinig aan doen, hij doet maar wat hem gevraagd wordt, en is gelukkig dat hij straks op TV komt. De zogenoemde kwaliteitsmedia treft hier alle schuld, ze zouden het moeten verbieden. Door die manier van verslaggeving kijk ik bijna geen TV journaals meer, ik zoek mijn nieuws wel zelf. Dat is misschien naïef maar dan hoef ik mij tenminste niet te ergeren aan oog-, oor- en van-horen-zeggen-getuigen.